28.11.15

αμένσιοτα



Πώς γίνεται να μας νοιάζει όλους τόσο πολύ και στη καθημερινότητά μας να μη μας νοιάζει καθόλου. Πώς γίνεται καθημερινώς να μην υπολογίζουμε ο ένας τον άλλος και στις ιδιαίτερες στιγμές αυτές της προηγούμενης εβδομάδας όλοι να δείχνουμε, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, ότι νοιαζόμαστε τόσο; Γιατί δε σε νοιάζει να μου πεις ότι σε γάμησα όταν αράζουμε κάθε μέρα και σε ένοιαξε να το πεις τότε; Γιατί σε ένοιαξε να κρίνεις τις φιλίες μου τώρα και όχι τόσο καιρό. Γιατί σε ενδιαφέρει να (μην) παραδεχτεις τα λάθη σου τώρα και όχι τόσα χρόνια; Γιατί το θυμηθήκαμε όλοι ξαφνικά, ενώ τόσα χρόνια την φέρνουμε στους φίλους μας ξεδιάντροπα, παριστάνοντας μάλιστα ότι δεν δικαιούται κανένας να είναι πληγωμένος. Δεν μπορείς να είσαι πληγωμένος, δε μπορείς να ζηλεύεις, δε μπορείς να έχεις φίλη την Ελένη, δε μπορείς να μιλάς εσύ, δε μπορείς να εκφέρεις άποψη αντίθετη από του δικτακτορικού φιλοαναρχικού δόγματος και ξέρεις και κάτι; μια φορά είχες κάνει περιπτεράκι στο κρυφτό και πολύ μου την είχες σπάσει.

Και με πνίγει το δίκιο που έχω και με πνίγει και το δίκιο της κλίκας μου (έξτρα δίκιο να με βαραίνει) και φταίω εγώ. Και δε το λέω το φταίω όπως το λένε τα κορίτσια. Το λέω γιατί όντως φταίω. Που δέχτηκα τις παράνοιές σου τόσα χρόνια σαν φυσιολογικές και δε σου έριξα μια φάπα στο κεφάλι τότε που είμασταν με τον Απόλλωνα στο παρκάκι και με χτύπησες ελαφρά με το ρόπαλο του μπειζμπολ (ή μήπως του μπέιμπι;) και τόσα χρόνια θρεφόντουσαν οι εμμονές σου στην ζεστή φωλίτσα μου και τώρα που σε άφησα για λίγο ελεύθερο στον κόσμο τα έκανες ήδη σκατά. Καλό κωλόπουλο μας βγήκες παπάρα.

Όταν λέω στα ραπ λαιβς μου να μην τσακωνόμαστε το εννοώ. Και όταν λέω αγάπη μόνο πάλι το εννοώ. Και δε θα κάτσω να κρίνω κανενός το λαιφστάιλ, όσο δεν πληγώνει τους άλλους έστω κι αν δεν το ασπάζομαι. Και τελευταία αντιλαμβάνομαι πως με ενδιαφέρει να είμαι δίκαιη, με ενδιαφέρει να στέκομαι στη μέση των πραγμάτων και οφείλω χρέος μου να σας ενημερώσω παίδες πως από εδώ τα πράγματα (σας) φαίνονται (ξε)καθαρά (μαύρα).