Μέσα από τη θλίψη
θλίψη
θλίψη
που με χαρακτηρίζει τελευταία-από πάντα
έχω μόμεντς που κάθομαι και σκέφτομαι βρε γλύκουλα τι κάθεσαι και κάνεις εκεί;
είσαι στεναχωρημένη για το γκομενάκι που δεν είσαι σίγουρη πως δε σε ερωτεύεται;
και στεναχωριέσαι που δεν  έχεις μια κωλόδουλειά, που δε τη μισείς ακριβώς αλλά δεν είναι αυτό που θες, ενώ δε ξέρεις τι θες;
Μωρσύ κλαούντια, στεναχωριέσαι που έκανες τον γύρο της αμερικής και τώρα έχεις γυρίσει ενώ δεν ήθελες να κάτσεις ούτως ή άλλως;
ξενερώνεις που κάνεις ό,τι θες (και κάποιους τους πονάει), και κροσάρεις τα όνειρά σου, ως νταν; γιατί φοβάσαι την ύβρη του να είσαι καλύτερα από πολλούς και την αχαριστία των ασήμαντων προβλημάτων που επιτρέπεις να σε χαλάνε;
μήπως τελικά είσαι μικρούλα και νέα ακόμα και τώρα που πας εικοσιπέντε; πόσο νέα είσαι βρε σκατούλα; και τι ωραία που περνάς με τα κορίτσια σου και το αγόρι σου και σκάσε ρε μαλάκα.